piątek, 25 grudnia 2015

VI

Spin-off - warto przeczytać przed lekturą tego odcinka

Uczta weselna trwała w najlepsze. Ochotniczy Zespół Gwiezdnej Armii Polskiej, czyli OZGAP, zaczął właśnie śpiewać "Czerwony pas", gdy drzwi mesy otworzyły się z trzaskiem i na progu stanął Karol Michałow, ściskający w garści pokaźnej wielkości drewniany palik.
- Gdzie ta menda?- zasięgnął informacji wściekłym głosem.
- Która konkretnie? - zapytała uprzejmie kapitan Zakrzewska, nie przerywając sobie konsumpcji.
- Ten krwiopijca, kleszcz przerośnięty, giez kudłaty, końska mucha z zębami!
Zespół, który przerwał na widok gościa, doszedł widać do wniosku że nie dzieje sie nic ważnego, bo znów zaczął ryczeć, wziąwszy się pod boki:

Tam szum Prutu, Czeremoszu,
Hucułom przygrywa,
A wesoła kołomyjka '
Do tańca porywa.
Dla Hucuła nie ma życia,
Jak na połoninie.
Gdy go losy w doły rzucą,
Wnet z tęsknoty ginie.


- Cisza, Hucuły!
- wrzasnął Michałow i w tej samej chwili dostrzegł Sixta, kryjącego się pod obrusem.- Ha, mam cię!
- Biją, pani kapitan!
- pisnął Sixto płaczliwie, chowając się za krzesłem Lilianny, niewzruszenie pałaszującej taką porcję lodów, że na zdrowy rozsądek powinna zamienić się po nich w górę lodową.
- Jeszcze nie, ale zaraz zobaczysz wszystkie gwiazdy, pijawko! - Inżynier rzucił się w pogoń za wampirem, który a la Jean Marais skakał po stołach i krzesłach, usiłując mu umknąć. W mgnieniu oka połowa zastawy znalazła się na podłodze, a załoganci pospiesznie ratowali jeszcze nienaruszone dania.
- Pokój, dzieci, pokój ludziom dobrej woli - usiłował mitygować ojciec Maślak.
- Gdzie ty tu ludzi dobrej woli widzisz, katabasie spasiony?! - wrzasnął na niego inżynier, nie przerywając gonitwy. Duszpasterz obraził się i wyrżnął w jego kierunku półmiskiem ryby faszerowanej, jednakże chybił i trafił Osipa Zajczika. Keras uznała, że to zamach na całość jej domowego ogniska i w imieniu męża odwzajemniła się plackiem jagodowym. Dało to hasło do walki wszystkich ze wszystkimi.
OZGAP nie wiedział, co ma robić, akompaniująca mu rozumna szafa grająca przytupywała w kącie, czekając na sygnał. Kapitan Zakrzewska spokojnie dokończyła lody, oblizała łyżeczkę, po czym wstała.
- Śpiewać - rzuciła rozkazująco.
- Ale co? - spytała tancerka Pixie, sopranistka zespołu.
- Waligórę.
Szafa posłusznie zaczęła grać, OZGAP zaintonował hałaśliwie :

- Od Poznania jedzie fura
A na furze Waligóra...


Lilianna skinęła z uznaniem głową, po czym zręcznie podstawiła nogę Michałowowi, który potknął się prawidłowo i wpadł twarzą w sałatkę, malowniczo opryskując najbliższych biesiadników. Ponieważ sałatka zawierała buraczki, bakłażan i pomidor, efekt kolorystyczny był bardzo ciekawy.
- Ty glizdo zapaździała, kurduplu z warkoczem, sieroto po braciach Kaczyńskich... - Michałow zamachnął się kołkiem na Liliannę, ale Teerhex wprawnie wykręcił mu rękę i odebrał mordercze narzędzie, które następnie oddał żonie.
- Niu, niu - powiedziała kapitan, chowając kołek za siebie.- Na mojej zmianie nie będzie żadnego wampirobójstwa. czego chcesz od Sixta?
- Co zrobił z de'Santem niech powie! Zeżarł go?! Wypił znaczy?!

- I popija czaj, czaj, czekoladę, czarną kawę
i popija czaj, czaj, czekoladę, rum, kakao
Lemoniadę!
- wyciągał niezmordowanie zespół.

Sixto wychylił się zza pleców swego dowódcy i zadeklarował:
- Tylko spróbowałem kropelkę.
- Oddawaj mi pierwszego oficera, ty bydlę!
- Tylko Pierwszego chcesz, czy może weźmiesz i jego sołdatów?
- zapytała kapitan Zakrzewska, podając Karolowi serwetkę do otarcia poczciwej, a w tej chwili bardzo wściekłej gęby.
- Co?
- Michałow wyraźnie zbaraniał, bo podobnie jak inni na Independence nie miał pojęcia o zarządzeniu Francuza. Lilianna w krótkich słowach wyjaśniła mu sytuację. Inżynier słuchał, wycierając się z majonezu, aż wreszcie porwał ze stołu karafkę z "nalewką babuni", wypił dobrą połowę, po czym opadł na najbliższe krzesło.
- Lilka, ty mnie do grobu wpędzisz.
w tym momencie Hermaszem zatrzęsło.
- Oho, jakaś grubsza torpeda - domyślił się Osip Zajczik.- Szto dziełamy?
- Zamknąć klapę - odezwał sie bezosobowy głos z zewnętrznych głośników - Pokład hangarowy uległ rozszczelnieniu. sugeruje się pozostanie na zadokowanych statkach do momentu usunięcia usterki.

środa, 16 grudnia 2015

V.

Spin-off - warto przeczytać przed lekturą tego odcinka

- Czy ja się mylę, czy też wykopano nas z pokładu? - spytał Mattias von Braun, gdy wszyscy znaleźli się z powrotem na pokładzie "Ślicznotki" Hermasza. Karpiel podrapał się pod mundurem i po namyśle zaopiniował:
- Tak. Wykopano nas, chcą się sami zabawić, egoiści.
- Zdaje się, że póki stoimy w hangarze Independence, sami sobie nie postrzelamy, a teraz nas i tak nie wypuszczą... więc co, robimy wesele?
- spytała Inga Laush - Trochę trzęsie od ostrzału, ale co tam. Wszystko przygotowane już od rana.
- Zrobiłem nawet romulańskie potrawy
- potwierdził von Braun.- I romulańskie ale.
- Otruje nas tymi świństwami
- mruknęła pod nosem kapitan Zakrzewska. Chciała dodać coś jeszcze, ale z wielkim hukiem i tupotaniem na pokład Hermasza wmaszerowali żołnierze ochrony w barwach Independence.
- Pani kapitan Zakrzewska? - zasięgnął informacji jeden z nich, barczysty blondyn. - Chorąży Richard Petru. Mamy rozkaz aresztować panią i pani załogę oraz opieczętować jednostkę latającą.
Przez chwile trwało zdumione milczenie, potem Lilianna odchrząknęła i spytała uprzejmie:
- Cholera, niech no ja się dowiem, kto nie zamknął za sobą drzwi.... Czy mogę wiedzieć, kto wydał ten rozkaz?
- Pierwszy oficer de'Sant.

Kapitan rozejrzała się po swoich ludziach.
- Słyszeliście? de'Sant. Czy ktoś z was ma coś do powiedzenia w tej sprawie? Jasiek, Keras, to nie było do was, ani mi się ruszcie.
Konstanty Ślepowron podniósł w górę dwa palce, jak w szkole, po czym wysunął się naprzód.
- Rozkaz rzecz święta, drodzy koledzy - powiedział - Za wszelką cenę trzeba go wykonać, taka powinność żołnierza. Mam tylko jedno pytanie: jak wyobrażacie sobie wykonanie tego konkretnego rozkazu?
Przybysze z Independence zawahali się nieco, zdetonowani, i miny im zgłupiały, bo podczas przemówienia Ślepowrona znikąd pojawili się uzbrojeni po zęby polscy załoganci i otoczyli ich, odbezpieczając fazery.
- Kto ich zawiadomił? - zdumiał się chorąży Petru.
- Ja - zahuczał przez głośniki przepity bas - No dalej, drużyno!
- Co dalej?
- Jak to co?! Bić kurwy i złodziei!

Tu wkroczyła kapitan Zakrzewska.
- Zamknij się, Hermuś, i nie cytuj mi tu klasyków. Kostek, przejmij tych patałachów. Rozbroić, przeszukać, zdezynfekować, odrobaczyć w razie potrzeby i zamknąć. Niech Pulasky zrobi obdukcję, żeby potem nie było, że ich posiniaczyliśmy.
Jeden z żołnierzy sięgnął bohatersko po fazer i jednocześnie drugą ręką złapał Teerhexa za kark, najwyraźniej chcąc sterroryzować "hermaszowców". Nie udało mu się to w pełni, bo ojciec Maślak zdzielił go różańcem przez plecy, a Romulanin kwiknął ze strachu i odruchowym chwytem powalił pechowca na pokład.
- Grzecznie tu być! - zawołał groźnie duszpasterz, wymachując swą świątobliwą bronią.- Ustawić się w pary i jazda do aresztu! Nie przepychać się, mowy nienawiści nie używać, dziennikarzy nie bić, nie bądźcie bydłem, hołoto!
Po względnie krótkim zamieszaniu udało się wykonać rozkaz dowódcy statku i intruzi trafili do pustej ładowni, jako że bryg był przewidziany na najwyżej cztery osoby.
- Załatwione, co dalej? - spytał służbiście Ślepowron, wracając do swojej kapitan. Ta potarła w zamyśleniu swój wdzięczny podbródek.
- Tak się zastanawiam... de'Sant chciał nas załatwić, tak? Mogę się założyć, że bez porozumienia ze swym dowódcą. Warto wybić mu z dupy te durne pomysły.
- Czyli co?
- Jest tu Sixto?
- Jasne, do usług
- zza pleców rozbawionej całym zajściem Keras wyłonił się kędzierzawy wampir i zaprezentował w uśmiechu swe fascynujące kły.
- Znajdź de'Santa i dostarcz go tutaj, tylko bez hałasu. Ty to potrafisz.
- No jasne
! - Sixto z uciechy aż podskoczył i zbiegł po trapie. Nie było go może z kwadrans, potem zjawił się z przerzuconym przez ramię i wyraźnie oszołomionym Francuzem. Więzień wyglądał, jakby spadł z księżyca i mamrotał coś nieskładnie, zwisając na plecach wampira.
- Zatrzymałeś się po drodze na drinka? - spytała surowo Lilianna. Sixto oblizał się dyskretnie.
- tylko łyczek, przysięgam, tylko łyczek.
- Że też ci nie wstyd łakomić się na taką tchórzliwą juchę... Do brygu z nim! Jak otrzeźwieje, a my skończymy świętować mój ślub, to sobie pogadamy.

Kapitan Zakrzewska zatarła ręce, ujęła pod ramię swego męża i pociągnęła go w stronę mesy, skąd dobiegały już wesołe okrzyki załogantów, kończących przypinać pod sufitem wielki transparent z napisem "WIWAT MŁODA PARA".


sobota, 5 grudnia 2015

IV.

- Główny inżynier Karol Michałow zgłosi się do kapitana.- zabrzmiał namaszczony głos pokładowego interkomu.
- Teraz? - zdziwił się Karol.
- Teraz.- potwierdził interkom. Karol spojrzał na kapitan Zakrzewską, a ta wzruszyła ramionami.
- Idź, skoro wołają - powiedziała.- Ja poczekam. Nie pali się ostatecznie, choć z drugiej strony, w moim wieku...
Inżynier trzepnął ją karcąco po plecach i pobiegł do kwatery kapitana.
- Może chcą nas aresztować? - zaniepokoił się Teerhex.
- Lepiej niech się dwa razy namyślą, jeśli im życie miłe! - zawołała bojowo Keras, wywijając przy tym batlethem tak, że stojący co bliżej cofnęli się w popłochu. Kapitan Zakrzewska złapała Klingonkę za przedramię i kilkoma nieparlamentarnymi skłoniła do opuszczenia niebezpiecznego narzędzia. Tymczasem Teerhex nadal myślał swoje.
- Powiesz mu? - spytał po długiej chwili milczenia.
- O czym? - Lilianna spojrzała na niego ze zdziwieniem.
- Co naprawdę robimy.
- Ocipiałeś? Puknij się w łeb! Im mniej wie tym lepiej. Można mu wierzyć, ale mimo wszystko...
- Uwaga, desant
- wpadł jej w słowo Jędrek Karpiel.
- Gdzie? - kapitan rozejrzała się i spostrzegła nadchodzącego oficera - A, nie desant, tylko de'Sant. Diabli go tu przynieśli...
Wszyscy zamilkli, usiłując przybrać jak najbardziej obojętne miny, kilku nawet zaczęło pogwizdywać. Pierwszy oficer Independence zatrzymał się przy nich i wykrzywił twarz w czymś, co w założeniu miało być uśmiechem.
- Gratulacje z okazji ślubu, pani kapitan - powiedział - Słyszałem już, że ma pani słabość do Wolkan, ale żeby aż skończyło się to małżeństwem?
Odezwały się pojedyncze parsknięcia śmiechem, tłumione na siłę lub zmieniane w kaszlnięcia. Teerhex miał włosy zaczesane aż na oczy, co zasłaniało charakterystyczne czoło i przy odrobinie dobrej woli faktycznie można było wziąć go za Wolkanina. Nikt oczywiście nie kwapił się z prostowaniem pomyłki Francuza, tak było dużo bezpieczniej.
- Ma pan jakieś zastrzeżenia do mieszanych małżeństw? - odpowiedziała Lilianna pytaniem na pytanie.
- Skądże znowu.Ale tak przy okazji chciałbym o coś spytać. Skąd pani wzięła ten śliczny stateczek? Gwiezdna Flota go pani nie dała, sprawdziłem.
Zapadła cisza. Keras ujęła mocniej swój bathlet, ręka Konstantego Ślepowrona powędrowała nieznacznie do rękojeści fazera.
- Wygrałam w oriońskim Kole Fortuny - odparła kapitan Zakrzewska bez zmrużenia oka.- Udowodni pan, że nie?
- Bez żartów, szanowna pani. Jak weszliście w posiadanie takiej jednostki?
- głos de'Santa stał się ostrzejszy, bardziej nagabujący, a jego postawa groźniejsza.
- Udpierdulta sie, panocku, bo przisam Bogu, ciupazką wos prasne, az wom sie prababcia psypomni! Zabe se lepiej zjedzta, tfu, jamen, tyz prowda.- I Jasiek niedwuznacznym ruchem uniósł rzeczony oręż, który oczywiście wziął ze sobą jako część galowego umundurowania, czyli broń przyboczną. Nie udało mu się tylko przeforsować kapelusza z piórkiem, bo zdenerwowana kapitan nader malowniczo określiła, w co mu to piórko wsadzi, jeśli odważy się pokazać w takim nakryciu głowy. de'Sant cofnął się przezornie, nie znał co prawda tego rodzaju broni, ale pięknie wyostrzona siekierka lśniła zbyt niebezpiecznie.
- Ja tylko... - zaczął, ale tu wtrąciła się nagle Penny:
- Mój tato zawsze powiada: nie pchaj nosa do cudzego trzosa. I ma rację. Przyszedł pan na ślub czy na przesłuchanie?
Zanim de'Sant zdążył odpowiedzieć, od strony kwatery kapitańskiej nadeszli Michałow i dowódca jednostki, obaj uroczyści i eleganccy.
- Zapraszam - kapitan Lynn otworzył drzwi sali ceremonialnej, gdzie - jak się okazało - czekała już część załogo Independence, najwyraźniej ciekawa ceremonii.
Kapitan Lynn godnym krokiem podszedł do mównicy i stanął za nią.
- Moi drodzy - rozpoczął z namaszczeniem - Od czasu pierwszych drewnianych żaglowców wszyscy kapitanowie mieli przywilej...
Lilianna poprawiła słuchawkę komunikatora w uchu.
- Gazu z tym koksem, panie kolego - powiedziała głośno, przerywając Lynnowi przemówienie.- Lecą kłopoty.
- Jakie kłopoty?
- zaniepokoił się de'Sant.
- Z tego co twierdzi moja oficer łączności, boja którą zostawiliśmy pół roku świetlnego stąd daje ciekawe odczyty. Zbliża się kardassjańska jednostka, więc już możesz się pan chować.

Kapitan Lynn rzucił kilka poleceń do swego komunikatora, po czym zwrócił sie do nowożeńców:
- No to galopem: czy pan, Teerhex, bierze sobie tę kobietę za zonę i ślubuje jej wierność oraz miłość małżeńska?
- Spróbowałby nie.
- mruknęła złowieszczo Keras.
-Tak! - krzyknął Teerhex odrobinę głośniej, niż chciał.
- A czy pani, Lilianno Zakrzewska, bierze tego mężczyznę i ślubuje jak wyżej?
- Tak, biorę z dobrodziejstwem inwentarza, szybciej!
- Ogłaszam was zatem mężem i żoną.
- Lynn jeszcze nie skończył, gdy Independence zadrżał, trafiony celną torpedą.

niedziela, 8 listopada 2015

III.

Dokowanie na takim kolosie jak Independence wygląda zazwyczaj tak, że obsługujący pokład hangarowy technik wydaje polecenia, a sternik dokującego statku pokornie je wykonuje. Nie trzeba być geniuszem, by przewidzieć, że z Hermaszem coś takiego się nie uda. Przy sterach siedzieli jak raz Krzysztof Majcher i Mścisław Czerep, a mniej dobraną parę trudno sobie wyobrazić. Technik z pokładu hangarowego, Bolianin o niemożliwym do wymówienia imieniu, miał nieodparte wrażenie, że „po drugiej stronie” nikt go nie słucha. Z głośnika sypały się określenia jędrne i kwieciste, adresowane w dodatku wcale nie do osoby kierującej manewrami.
- Rób co ci każę, bo inaczej wymontuję dźwignię i tak nią przyćwiergolę w ten twój głupi arbuz, że wszystkie pestki ci nosem wyskoczą!
- Masz manię samobójczą, kretynie! Rozbijemy się przez ciebie na angielską marmoladę!
- Morda w kubeł, bo naprawdę na coś się wpikuję. Jesteś tylko drugim pilotem, ja prowadzę tego poloneza!
- Jeszcze chwila i będzie ostatnim, kto tak poloneza wodzi!
- Ludzie, czy wy mnie słuchacie choć trochę?!
- wrzasnął zrozpaczony Bolianin. W odpowiedzi z głośnika popłynęła wrzaskliwa piosenka na melodię „Pożegnania ojczyzny” Ogińskiego, pokład zatrząsł się i obcy statek osiadł w doku tak pewnie, jakby cały czas był naprowadzany przez auomat. Technik z gigantyczną ulgą zatrzasnął klapę i włączył program dekompresji. Zasyczało. Do uszczelnionego pomieszczenia pompy zaczęły wtłaczać tlen. Ledwo ustał świst, a oświetlenie zmieniło się z czerwonego na żółte, w hangarze pojawił się Karol Michałow.
- Są? - spytał retorycznie. Boliański technik rzucił mu udręczone spojrzenie.
- Nie wiem, jakim cudem wylądowali w jednym kawałku i nie uszkodzili nam statku – odpowiedział.- Nigdy w życiu tak się nie spociłem.
- No proszę, to już wiesz, co ja przeżywałem codziennie
– inżynier poklepał go po plecach i nachylił się do interkomu.- Wyłaźcie, już można!
- Wiemy, cholera jasna!
- odpowiedział mu podenerwowany damski głos.- Co ci tak spieszno na to spotkanie?
- Czy to ty, Malka?
- Nie, Niania Frania! Nie zadawaj głupich pytań. Jasne że ja. Zaczekaj chwilę, mówię, tragedię rodzinną mamy.
- Co tym razem?
- Krzysiek Majcher sprał Czerepa i kapitan właśnie ich sztorcuje przed posłaniem do kozy. Jest czego posłuchac.
- Wcale w to nie wątpię. Mało kto umie kląć tak barwnie jak nasza słodka Lilusia. Jak się ją widzi, to niby taka trusia, że do trzech nie zliczy, ale wystarczy, że otworzy tę swoją niewyparzoną buźkę, a klękajta narody.

Boczna klapa statku z hukiem odskoczyła i po trapie zbiegła mała postać z galowym mundurze sprzed plus minus stu lat. Za nią pędziła dwumetrowa kupa mięśni ze strzechą jasnych włosów, wołając:
- Panicko, a dyć się nie nerwujta! Łoni pewnikiem napici som łobacwaj!
- Już ty ich nie tłumacz! Nawet w takim dniu muszą narozrabiać. Posiedzą w mamrze, to im się brykać odechce.
- Abo jo wim
– jasnowłosy olbrzym wyraźnie się zawahał.- Uni som nieleformowalne.
W tym momencie zauważył Michałowa, przechodzącego przez śluzę i wrzasnął radośnie:
- Pon łoficyjer som tutej!
- A gdzie miałby być, ośle z Kościeliska, skoro jest głównym inżynierem na tej krypie?!
- wrzasneła kapitan Zakrzewska i normalnym już głosem dodała.- Cześć, Karol.
- Cześć, Lilka –
odparł inżynier.- Gdzie twój luby?
Lilianna odwróciła się i zawołała:
- Reksiu! Chodźże wreszcie, co ty tam robisz?! Skaranie boskie z tym facetem! Jasiek, sprowadź mój orszak.
- Reksiu? -
Michałow wytrzeszczył na nią oczy. Rozigrana wyobraźnia podsunęła mu obraz łaciatego kundelka z kreskówki i niemal odetchnął z ulgą, gdy na trapie pojawił się zupełnie normalny, szczupły i wysoki humanoid. Jak okazało się z bliska, Romulanin. Robił całkiem sympatyczne wrażenie, choć zgodnie z kanonami swej rasy miał bardzo szeroko rozstawione oczy i charakterystyczne fałdy na czole, układające się w literę V i trudno byłoby pomylić go z człowiekiem. Zamiast typowego dla tej epoki szarego romulańskiego munduru nosił jego bardzo starą wersję, która jako żywo przypominała średniowieczną, dwubarwną kolczugę włożoną na czarny trykot. Wyglądał jak w niej jak coś pośredniego między elfickim wojownikiem a popkulturowym artystą epoki hippisowskiej.
- Ale okaz... Skąd on wytrzasnął te ciuchy, z muzeum?
- Prawie. Keras je uszyła według zapamiętanych form z naszych czasów.
- A to ona umie szyć?
- Najwyraźniej. Jej ojciec był krawcem i nauczył córeczkę fachu, nim dmuchnęła z domu.
- Pitła z luftem, jak powiedzieliby Ślązacy –
Michałow familiarnie objął Liliannę ramieniem i ruszył wraz z nią na korytarz. - A teraz powiedz mi, Lila, niczym na świętej spowiedzi: ki diabla mucha cię ukąsiła, by znowu pakować się w jakieś układy z wywiadem? Mało ci było jednego skopania tyłka?
Kapitan Zakrzewska westchnęła ciężko.
- To właściwie nie są żadne układy – odparła.- Trwa wojna, Gwiezdna Flota potrzebuje różnych usług. Płacą dobrze, a my znamy się na swojej robocie. Oficjalnie nic nas nie łączy ani z Federacją, ani z żadną strukturą we wszechświecie. A nieoficjalnie pomagamy swoim, jak tylko się da. Sam rozumiesz.
- Powiedzmy.
- Powiedz lepiej, co z tym twoim kapitanem, jak tam mu było? Lynn?

Michałow uśmiechnął się szeroko i z widocznym zadowoleniem.
- Wyobraź sobie, że wszystko poszło idealnie. Plany otrzymane od twojej nowej lekarki pomogły mi dopracować egzoszkielet i działa jak szwajcarski zegarek. Jak kapitan postawił pierwsze samodzielne kroki, to myślałem, że się rozpłaczę, słowo honoru.
Lilianna pokiwała głową.
- Michaił, Michaił, nastajaszczij ty gieroj. Wyobrażam sobie, co na to powiedział ten dupek de'Sant.
- No, zadowolony to on nie był. Usiłował operować paragrafami, że niby kapitan mimo wszystko według parametrów medycznych nie jest zdolny do służby... ale wskórał tylko tyle, że w nocy dostał kocówę.
- Od kogo?
- A kto to wie... Ciemno było
– inżynier obejrzał się na idącego za nimi Romulanina.- Jesteś pewna, że chcesz się z nim chajtnąć? Romusie traktują małżeństwo bardzo poważnie.
- Ja też. Dlatego tu jestem. No bo co zrobię, że Maślak nie chciał dać nam ślubu? Uparł się jak osioł w pokrzywach. O, cześć, Penny
.
Dziewczyna wyszła zza zakrętu korytarza, kiwając zalotnie minispódniczką. Usmiechnęła się do Lilianny i Teerhexa, po czym zwróciła się do Michałowa:
- Tato, wszystko gotowe. Kapitan czeka w sali ceremonialnej.
- Ceremonialnej?
- Lilianna uniosła pytająco brwi.
- Nie lubię określenia „pokładowa kaplica”- mruknął inżynier.- Źle mi się kojarzy. Znasz zresztą mój stosunek do religii.
- Jasne że znam, bo to raz ojciec Maślak przejechał cię różańcem po grzbiecie za herezję?
- Kto się chce modlić, to ma od tego własną kwaterę....
! - tu Michałow urwał i obejrzał się, slysząc tupot wielu nóg i zdyszany głos Jaśka Gąsienicy:
- Ruszta się, bo przisam Bogu, jo wos nie tak popędza!
Orszak weselny stanowiła sama śmietanka hermaszowskiej załogi, wszyscy w odświętnych mundurach. Mieli maszerować schludnym oddziałem, ale na widok Michalowa zwarty szyk od razy pękł, i rzucono się ściskać dawnego kolegę, któremu bądź co bądź załoga zawdzięczała nowy statek. Co ciekawe, w orszaku był też pokładowy kapelan.
- Ojczaszek ślubu udzielić nie chciał, a asystować przyszedł? - zdziwił się resztką tchu Michałow, przechodząc z rezygnacją z ramion w ramiona.
- Synu, święty sakrament nie dla pogan – wygłosił swoje credo poczciwy księżulo.- Ale świecka ceremonia jak najbardziej może być, i przyda się pobłogosławić naszą kapitan na nową drogę życia.
Machnął przy tym kadzielnicą tak nieszczęśliwie, że trafił Penny w łokieć.
- O, przepraszam cię, córko.
- Czy ja się mylę, czy ten zabawny facet wtranżala mi się do rodziny?
- zasięgnęła ciekawie informacji Penny.- O ile mi wiadomo, to ojca ma się jednego.
Wynikło małe zamieszanie, ale wkrótce udało się wytłumaczyć nad wyraz cielesnemu awatarowi statku zawiłości kościelnej terminologii, po czym kapitan, nie szczędząc barwnych wyzwisk, ustawiła swą trzódkę ponownie w zgrabny szyk marszowy.
- Jedźmy z tym koksem, bo ja, cholera jasna, nieczasowa jestem – powiedziała. - Za dwa dni mam być na Deep Space Nine. Umówiłam się tam z Larkiem.
- Co?!
- idący obok niej Karol zatrzymał się tak gwałtownie, że maszerujący tuż za nim Józek Stelmach nie zdążył wyhamować i dziabnął go nosem w plecy.- Z kim ty się zadajesz?!
- Z tymi, co mogą mi pomóc –
odparła Lilianna ze spokojem, uciszając spojrzeniem wściekłego Stelmacha, trzymającego się za nos i mamroczącego przekleństwa.- A Lark to najsprytniejszy przemytnik i cwaniak w tym kwadrancie. Można powiedzieć, że to bez mała Han Solo Ferenginaru. Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy na Babel 5, zdobył dla Federacji plany budowy nowego systemu kardassjańskich osłon. Także dla Hermasza ładunek topalinu, pierwszorzędną cewkę antymaterii do reaktora, do tego dwa kryształy trylitu wielkości grejpfruta i mało brakowało, aby przegrał mnie w kości.
Babel 5 było słynnym portem, gdzie ściągały najwybitniejsze męty Kwadrantu Alfa. Można tam było dostać absolutnie każdy towar, a przy okazji, jak się ktoś nie pilnował, i nożem pod żebro. Orioni handlowali tam niewolnikami, Klingoni bronią, a różnej maści piraci czym się dało. Wstęp był na własne ryzyko i nikt nie mógł wnosić pretensji, jeśli oberwał.
- Musisz robić interesy z tak szemranym typem?
- Muszę. Nikt inny nie pomoże mi zrealizować „zamówień” od Gwiezdnej Floty. Tym pierdzistołkom w dowództwie wydaje się, że ja potrafię robić cuda.
- Ale żeby Lark...
- Michałow kręcił głową, zetknął się już bowiem z ferengijskim przemytnikiem i wiedział dobrze, że komu jak komu, ale jemu zaufać nie można.
- Tak krawiec kraje, jak jemu staje.- zauważyła filozoficznie kapitan Zakrzewska i zamilkła, doszli już bowiem do drzwi sali ceremonialnej.

niedziela, 25 października 2015

II.

Dyskusję kontynuowano w mesie podczas śniadania, na które wszyscy zeszli zaspani i rozczochrani. Zażądała tego kapitan Zakrzewska, której nie chciało się przesiadywać w sali konferencyjnej po godzinach służby.
- Jak na razie mamy propozycję podania serum prawdy, doraźne manto i grzeczne wypytywanie - wyliczyła dla porządku.- Ktoś ma coś do dodania?
– Mogę zaproponować rozwiązanie pośrednie? – spytał znienacka profesor Trekowski.- Mam wśród swoich próbek bardzo ciekawą substancję, gaz depresyjny. Jest o tyle osobliwy, że wykazuje powinowactwo do substancji wiążących tlen, podziała więc na każdego osobnika oddychającego tlenem, niezależnie od rasy.
– Jak to to działa?
– zainteresowała się Lilianna.
– Zwyczajnie. Wywołuje wielki smutek i poczucie, że jest się śmieciem, oczywiście czasowo. W tym stanie nikt nie dba o dochowanie tajemnicy, przysięgi czy czego tam wszystkiego
– To nieetyczne.
- stwierdziła Foremna.
– W przeciwieństwie do wojny?
- Już ty mnie tu nie podskakuj, stary szarlatanie! Masz etykę pawiana, to wszyscy wiedzą, ale ktoś tu musi pilnować zasad.

Tu wkroczyła Lilianna, kazała pani doktor zamknąć się i napisać dokładny raport z obdukcji młodego Romulanina. Gdy obrażona Foremna wyniosła się za drzwi, kapitan zwróciła się do Trekowskiego:
- Daj mu pan tego gazu, tylko ostrożnie, żeby nie wyskoczył po nim przez śluzę. Musimy wiedzieć, na czym stoimy.
Uradowany profesor wyleciał z konferencyjnej niczym polny konik i poleciał spełnić rozkaz swego dowódcy, bodajże pierwszy, który wykonał bez gadania i gorliwie. Potraktowany gazem depresyjnym Teerhex pogrążył się w ciężkiej rozpaczy i nie tylko potwierdził wcześniejsze słowa, ale też niepytany wygadał się z kilku pilnie strzeżonych tajemnic Imperium, które ochoczo spisano i zaprotokołowano.

Przemyślawszy dogłębnie sprawę kapitan Zakrzewska postanowiła udzielić Teerhexowi tymczasowego azylu na pokładzie statku, bo rzeczywiście nie było wiadomo, co z nim zrobić. PSS Hermasz II, jako statek niezależny, miał masę roboty, żeby zarobić na swe utrzymanie. Za darmo trudno byłoby dostać części, surowce i inne rzeczy, co stało w ciekawej sprzeczności z panującym w światach Federacji materialnym błogostanem, zgodnie z którym każdy mógł sobie zareplikować, co chciał. Przynajmniej teoretycznie, bo praktyka okazała się inna.

- Skoro nie możemy na razie wypuścić faceta, ani też nikomu oddać, niech zostanie i koniec pieśni.- powiedziała doktor Lemowa wzruszając ramionami, gdy na specjalnym zebraniu rozważano sprawę Romulanina.
– Liberum veto! – wrzasnęła Keras, studiująca w wolnych chwilach historię Polski i coraz bardziej nią zafascynowana.
– Powołaj się jeszcze pani na neminem captivabimus – poradził jej ironicznie Kostek Ślepowron, który objął funkcję szefa ochrony po tym, jak Maura Gwizdak poszła służyć na statek patrolowy. – Tu nie sejmik.
– Wszawy Romulanin mam nam zapaskudzić statek?!
- Wysmarować mu łeb octem sabadylowym i po krzyku.
- zaproponował Jedrek Karpiel, który uczestniczył w zebraniu mimo paskudnego kaca, skutkiem którego słyszał co drugie słowo, a jeszcze mniej rozumiał.
– Zamknij się, Jędrek. Zajczikowa, ciebie przyjęliśmy jak swoją, tak czy nie? – spytała surowo kapitan – A przypominam, że wtedy Federacja nie lubiła się z Klingonami.
Keras burknęła coś nieokreślonego, ale pod spojrzeniem Lilianny zrezygnowała z dalszych protestów. Służąc tyle lat pod jej rozkazami nauczyła się, że łagodna dla swych podwładnych kapitan w jednym punkcie była surowa i nieustępliwa – jej słowo na pokładzie stanowiło niepodważalną świętość. Jeśli wydała już jakiś rozkaz, musiał on zostać wykonany, choćby nawet pioruny biły. Nikt nie śmiał się jej sprzeciwić pod rygorem opuszczenia statku z wilczym biletem i doraźnym mordobiciem do tego, więc nawet wojownicza pani Zajczikowa nie ryzykowała.

Tak więc Romulanin o drapieżnym imieniu pozostał na pokładzie. Początkowo on był nieufny wobec załogi, a załoga wobec niego, szybko jednak okazało się, że nie jest złym facetem. Może był jeszcze zbyt młody, żeby stać się zanadto romulański, a może po prostu miał taki charakter. Polubiono go serdecznie, bez jakiegokolwiek przymusu i ochrzczono pieszczotliwie „Reksio”. Romulanin co prawda twierdził, że jego imię skraca się na „Teer”, ale załoga wiedziała lepiej i chcąc nie chcąc pozostał Reksiem, nie mając zresztą pojęcia, co ten skrót znaczy. Początkowo zatrudniono go przy serwisowaniu drobniejszego sprzętu, szybko jednak zostawił tę robotę i awansował na kronikarza. Mattias von Braun nadał mu w swoim własnym imieniu tytuł rezerwowego dyplomaty Hermasza, miał on bowiem rozległą wiedzę o poznanych cywilizacjach i dar pięknego mówienia. Odnosiło się to również do opisywania wydarzeń, które potem czytało się niczym powieść. Nowa funkcja wymagała częstszych kontaktów z panią kapitan i nie wiedzieć kiedy między tą mieszaną rasowo dwójką zrodziło się uczucie – nie dobre na jedną noc pożądanie, a prawdziwa miłość.

Zrazu nikt w to nie wierzył, nawet sama kapitan. Dopiero gdy Teerhex został ukąszony przez rigeliańską pchłę błotną i dostał takiej gorączki, że o mało nie wyskoczył ze skóry, bomba pękła. Romulanin był naprawdę poważnie chory, w pokładowej apteczce nie znaleziono żadnego leku dopasowanego do metabolizmu jego rasy i doktor Kathryn Pulasky, która zastąpiła T’Shan, musiała na bieżąco coś zsyntetyzować. Nie spała dwie noce, nie jadła trzy dni, ale lek uzyskała. Zanim jednak zdążyła go podać, Teerhex w malignie wygadał się ze swoich uczuć i tak przekonywująco majaczył, że kapitan Zakrzewska omal się nie popłakała z rozczulenia.

– Romeo i Julia, psiakość.- mruczała drwiąco czerstwa i doświadczona doktor, wprowadzając dane o chorobie do karty pacjenta. Po doświadczeniach służby na najlepszym flagowcu Gwiezdnej Floty Pulasky miała wrażenie, że dostała się do kabaretu, nie na statek gwiezdny. Nie żeby się jej tu nie podobało, ale nie mogła zrozumieć, jakim cudem ta załoga do tej pory nie rozniosła okrętu na strzępy, mało tego – działała zaskakująco sprawnie, choć w permanentnym bałaganie i bez przerwy się kłócąc. Do tego dochodziła romansująca na prawo i lewo kapitan, która w końcu zaangażowała się emocjonalnie w stosunku do podejrzanego politycznie dezertera, Romulanina z krwi i kości, prawda że miłego i przystojnego, ale przecież wroga! Kapitan Picard nigdy by sobie na coś takiego nie pozwolił.

Teerhex wyzdrowiał w końcu, a kapitan Zakrzewska postanowiła wziąć byka za rogi i spytała wprost o jego plany co do ich przyszłości. No i tak się jakoś stało, że dwa dni później byli zaręczeni, a tydzień później Hermasz podążał spokojnie na spotkanie ze statkiem Independence. Lilianna miewała różne zwariowane pomysły, ale nawet ona nie wpadłaby na to, żeby dać ślub sama sobie. Koniecznie potrzebowała do tego drugiego kapitana i drugiego statku, a jedynie Karol Michałow, najlepszy główny inżynier, jakiego kiedykolwiek miała, mógł jej zapewnić jedno i drugie..

środa, 21 października 2015

I.

Statek gwiezdny Independence mknął przez przestrzeń kosmiczną. Do planowanego spotkania zostało jeszcze pięć dni, pośpiech był więc zbyteczny, ale Karol Michałow co chwila wparowywał na mostek i pytał, ile czasu zostało. Nie mógł doczekać się spotkania z dawną kapitan, szczególnie odkąd dostał pewną zaskakującą wiadomość. Taką, jakiej się naprawdę nie spodziewał.
Celibat nie jest rzeczą przesadnie zdrową, a przede wszystkim łatwą, nawet gdy jest się kapitanem tajnego statku na usługach wywiadu GF. Kapitan Lilianna Zakrzewska nie była lalką z drewna, a przy jej temperamencie nie budziło zdziwienia, że w pewnych sytuacjach powagę swej rangi traktowała nader lekko. Bywało to bardzo przydatne w jej pracy. W Sekcji 31 nazywano ją nawet za oczy „Kirkiem w spódnicy” , i miało to solidne podstawy. W oficjalnym wywiadzie, który zwerbował jej statek obiecując status "wolnego strzelca", nie było inaczej. W tej sytuacji nie mógł dziwić fakt, że zmęczona dorywczym szukaniem towarzystwa płci odmiennej Lilianna wreszcie uległa i powiedziała „Tak” pewnemu mężczyźnie.
Gdy ojciec Maślak dowiedział się, że dowódca Hermasza zamierza wstąpić w regularny związek małżeński, początkowo zaczął w uniesieniu odmawiać akty strzeliste. Nad wyraz grzeszny tryb życia puszczalskiej kapitan stał mu od dawna kością w gardle, jako strażnikowi pokładowej moralności. Kiedy jednak zobaczył wybrańca Lilianny, najpierw splunął ze wstrętem, potem przeżegnał się i wreszcie zadeklarował, że nie udzieli świętego sakramentu „temu czemuś, co najpewniej nawet nie jest ochrzczone”. Przyczyną jego abominacji był wygląd pana młodego, trochę niecodzienny, a trochę groźny... Zresztą, co tu owijać w bawełnę. Oblubieńcem kapitan Zakrzewskiej był romulański oficer, noszący dźwięczne imię Teerhex. Bardzo ono w swoim czasie rozśmieszyło załogę i spowodowało lawinę archeozoicznych kalamburów pod adresem nowego kolegi.

Jego historia, jak to zwykle bywało z rezydentami Hermasza - i oryginalnego rasowanego NX, i Hermasza II, Defianta - należała do niebanalnych. Podczas jednej z misji zwiad, operujący niebezpiecznie blisko pasa neutralnego, znalazł na małym księżycu niezamieszkanej planety rozbitą kapsułę ratunkową, a w niej nieprzytomnego Romulanina w przepisowym mundurze. Wewnętrzny regulamin wywiadu GF nakazywał pozostawić wszystko tak, jakby się nic nie widziało, to jednak byłoby wybitnie nie po polsku. A zatem rozbitek wylądował w ambulatorium, gdzie najpierw go rozebrano, a potem zajęto się nim bardzo troskliwie. Kapitan Zakrzewska nakazała zbadać kapsułę, która pochodziła, jak się okazało, ze statku więziennego. Zaniepokojona tym Lilianna nawiązała kontakt z romulańskim sztabem, przezornie mówiąc jedynie o znalezieniu pustej kapsuły i zakrwawionego munduru. W rekordowym tempie na księżyc zwaliło się kilka oddziałów wojska, które przeszukało miejsce katastrofy, namierzyło statek z którego pochodziła kapsuła i zrobiło piekło. Hermasz obserwował ich poczynania, siedząc pod kamuflażem cicho niczym mysz pod miotłą i udając, że wcale go nie ma w badanym sektorze. Inga Lausch, Malwinka Kręcik i T’enga podsłuchiwały rozmowy Romulan dwadzieścia cztery godziny na dobę, chcąc połapać się w sytuacji i wkrótce wysnuły przerażający wniosek, którym nie omieszkały podzielić się ze swoją kapitan.
Kapsuła pochodziła ze statku więziennego, przewożącego skazańców na Remusa. Wskutek niespodziewanej burzy magnetycznej nawigatorzy dokonali błędnych obliczeń kursu i zanim go skorygowano, statek zaleciał tam, gdzie wcale nie zamierzał, na dodatek wpakowując się w sam środek dystorsji magnetycznej. Podczas powstałego zamieszania jeden ze skazańców zdołał się uwolnić i ukraść prom. Gdy tylko spostrzeżono ucieczkę, statek ruszył za nim w pogoń, Niestety dystorsja uszkodziła układ sterów, czego nie zauważono w porę i statek całą mocą wpikował się na prom i to w dodatku jedną z gondol warp. Więzień w ostatniej chwili zdołał odpalić kapsułę ratunkową. Potem nastąpił wybuch napędu i rozerwał poszycie obu jednostek. Zginęli wszyscy oprócz tych, którzy zdołali skryć się w pozostałych promach, między innymi kapitan i pierwszy oficer. Romulanie zabrali ich na pokład jednego ze swych pancerników, gdzie obaj stanęli przed doraźnym sądem wojskowym i straceni zaraz po przesłuchaniu. Pozostali wrócili na rodzinną planetę w kajdanach.

W tej sytuacji kapitan Zakrzewska znalazła się w przedziwnym położeniu. Powinna oddać rozbitka jego rodakom – ale wtedy równie dobrze mogła palnąć mu od ręki w łeb – albo przekazać go wywiadowi Floty, co było opcją niewiele lepszą. Przede wszystkim musiała ustalić, czy podczas przesłuchania mówi on prawdę, bo jego dotychczasowe zeznania potwierdzały na ogół to, czego dowiedziały się Inga i Malwinka, ale tego co najważniejsze Romulanin za Chiny nie chciał powiedzieć. Dodać do tego należałoby tylko, że młody oficer służył dotąd w gwardii pretora i tym samym wiedział co nieco o wielu niewygodnych dla Imperium rzeczach. Właśnie dlatego szukano go tak gorliwie – ale czy na pewno? A może miał robić za wtyczkę? To właśnie należało ustalić.

– Szkoda że R’Cer nas opuścił, zlałby się teraz i po kłopocie.- westchnął Jędrek Karpiel, skrobiąc się po głowie.
– Mind meld faktycznie załatwiłby sprawę, ale skoro na wolkańskie siki dance nie ma co liczyć, może starczyłoby zwyczajne lanko czymś odpowiednie twardym? – spytała Jolanta Stern, główny inżynier.
– A co powiecie na dobre ziemskie serum prawdy? – zaproponował rzeczowo pierwszy oficer Arek Żydek.
– Wykluczone, to jest nieetyczne! – oburzyła się doktor Foremna – Regulamin Floty na to nie zezwala.
– Dajcie mi go na jaki kwadrans, a wszystko wyśpiewa
- obiecała Keras Zajczikowa.- Nasze metody skutkują niezależnie od rasy.
– Federacja nie pozwala na tortury!
– zawołali zebrani niemal chórem.
– To co właściwie w tej zasranej Federacji wolno? – nadąsała się Klingonka. Wywołało to nad wyraz ożywioną dyskusję na temat tego, co dozwolone, a co konieczne. W końcu zeszła ona na poboczne tory i skończyła się dobrze po północy.

wtorek, 20 października 2015

POWITANIE

Panie, Panowie... oraz przedstawiciele kategorii pośrednich... oto się doczekaliście. Rozpoczyna się następna opowieść o polskiej załodze międzygwiezdnej. O tym, co działo się między wydarzeniami z "Pol Trek II" a obecną relacją, przeczytacie sobie tutaj, w opowieści snutej przez głównego inżyniera, Karola Michałowa (autor bloga Karol "biter" Michałowski)


LOT INDEPENDENCE


A od następnego postu rozpocznie się nowa przygoda.

LLAP